قدم بر خاک بیگانه با تمام بی گناهیم گذاشتم

روز را در هیاهوی بیگناهان دیگر گم شدم

شب را نه نماد حفقان بلکه مرحم دردهام قرار دادم

اسمان را سقفم و نه فالم قرار دادم

زمین را زندان بیگناهانی که به اشتباه یک نفر اسیر شدند دانستم

خورشید را سلطه گر و مغرور و ماه را مظلوم و رنگ پریده دریافتم

قلبم را صندوقچه ی رازهای کسانی کردم که خود هیچگاه با من همراه نبودند

بازوانم همیشه برای به اغوش کشیدنش باز بود ولی هیچگاه وجودش را حس نکردم

اشک را جلوه ی زیبایی ها و خنده را جلوه ی نا اگاهی ها یافتم...

ودر جایی که من اسیر شدم...زمستانم زیباتر از بهار...

زوزه ی گرگها ارامش دهنده تر از صدای پرندگان....

ندانستن بهتر از دانستن...و نفرت بهتر از عشق است...